Vrijheid vieren als vanouds
ROERMOND - In het hele land waren er maandag weer Bevrijdingsfestivals. De artiesten die Ambassadeurs van de Vrijheid waren, werden per helikopter van locatie naar locatie gevlogen. Zanger Antoon, zangeressen Zoë Tauran en Hannah Mae en de Utrechtse band RONDÉ vertrokken vanaf vliegbasis Gilze-Rijen.
Hannah Mae was de vervanger van S10 op het bevrijdingsfestival in Roermond. S10 moest haar shows wegens privéomstandigheden afzeggen.
Zon
Uiteindelijk brak toch nog - in ieder geval figuurlijk - de zon door voor het Limburgse Bevrijdingsfestival. Tropische temperaturen zoals voor het weekend zijn ook niet altijd aangenaam tijdens een festival, maar af en toe een zonnetje en de afwezigheid van aanhoudende stortbuien zoals we die in eerdere jaren wel vaker beleefden zorgden voor een prettig verblijf op de festivalweide voor de Arloflat. Tot het na zonsondergang wel erg fris werd.
Ondersteuning
Niettemin waren eerder financiële problemen als sneeuw voor diezelfde zon verdwenen, nadat de gemeente en de provincie het bevrijdingsfestival in Roermond ondersteunden met 15.000 euro elk. Waar de verhoudingen met die bestuurslagen uitstekend zijn, was er vooraf echter wel kritiek vanuit de organisatie op de landelijke politiek. In Den Haag doet men moeilijk over ondersteuning voor de gratis festivals, die onder meer draaien op vele vrijwilligers. Kosten worden steeds hoger en van een kabinet dat zegt zich druk te maken over tradities en met name vrijheid, zou minder weerbarstigheid mogen worden verwacht bij de vraag om hulp.
Opening
Voor het publiek maakte het allemaal niet uit. Dat kon gelukkig weer als vanouds de vrijheid vieren. Nadat Norah Rohodes op de mainstage en Celine Shanice op de Sena Performers Stage de bezoekers al hadden opgewarmd volgde de officiële opening. Vervolgens konden Siggy & D1NS gas geven. De buurjongens uit Zandvoort deden dat met verve, waarna hun energieke optreden perfect werd opgevolgd door de kalmerende Americana van het sympathieke Oliver Pesch.
Bloasmuziek
De machorock van Tommy Gazer bracht vervolgens de boel weer lekker op gang, waarna het veld prompt betoverd werd door het dromerige Zo Lief. Inderdaad een band om verliefd op te worden, met verleidelijke liedjes die stiekem heel intelligent in elkaar zitten. Daarna gebeurde er nog een heleboel op de twee hoofdpodia. De alternatieve 'bloasmuziek' van het Belgische NAFT bijvoorbeeld. Techno die soms wat kil klinkt maar op z'n minst erg origineel is. Verder jonge mensen, voornamelijk meisjes, die rijendik met telefoon in de aanslag de inspanningen van Sera en Meau toejuichten. En vooral het fris ogende The Vices uit Groningen, dat de boel lekker op stelten zette en misschien wel het meest verraste in positieve zin.
Eigen bodem
Maar oh, wat heeft Roermond zelf eigenlijk veel fraais te bieden! Het was de moeite waard om het festivalterrein wat verder te verkennen en op de kleine podia plaatselijke juweeltjes te ontdekken of opnieuw te ontmoeten. Van jong talent tot gevorderde vrienden als Kelvin Zhero. Ook het dichterspodium bracht veel ontluikend en gevestigd talent en eenmaal terug op het veld stal F.IX. de Roermondse show.
En dat lag echt niet alleen aan het feit dat de band een thuiswedstrijd speelde. De eerder gememoreerde avondkoelte maakte het voor de slotacts niet makkelijk, een uitdaging die met name ISAÏ knap weerstond. Al met al toonde Roermond zich eens te meer een waardig gastheer. Dat het nog lang zo moge blijven.
